ამბობენ, სალვადორ დალის სიზმრის დროს შიგადაშიგ ეღვიძებოდა,
უხაროდა, იმიტომ რომ ამ დროს სიზმრების ფურცელზე აღბეჭდვა შეეძლო, ამიტომაც შემდეგ დილას მათი გახსენება არ უჭირდა.
ამბობენ, საქართველოს მოქალაქე ხშირად დასაძინებლად უკეთესს ქვეყანაში გაღვიძების იმედით მიდის , მოგეხსენებათ გაღვიძებულს საკუთარ თავს კოშმარში აღმოაჩენს ხოლმე და სალვადორ დალისგან განსხვავებით, ხანგრძლივი დროით ძილის შებრუნებას ცდილობს.
გაღვიძებულს დალის ნახატებზე არა ნაკლებად სურეალური რეალობა ხვდება, მაგრამ ცნობილი მხატვრის სიხარულისხგან განსხვავებით თავბედს იწყევლის, “ასეთი რა დავაშავეო ამ ქვეყანაში რომ დავიბადეო”, უფრო ხშირ შემთხვევაში კი სახელმწიფოს და ხელისუფლებას თვლის ყველა პრობლემის მიზეზად.
საერთოდ, ოპოზიციაში ყოფნა, მე თუ მკითხავთ კარგია და თუ საკუთარი ქვეყანა გიყვარს, ხელისუფლების მიმართ ყოველთვის ოპოზიციურად უნდა იყო განწყობილი.
რელიგიაზე და საკუთარ ათეიზმზე საუბრისას ვუდი ალენმა დაახლოებით შემდეგი ფრაზა წარმოთქვა: “შენთვის ათეისტი ვარ, ღმერთისთვის ლოიალური ოპოზიცია.”
ვუდი ალენის ფრაზის არ იყოს, იმისთვის რომ ხელისუფლების უზურპირება არ მოხდეს, ყოველთვის საჭიროა ოპოზიცია, ოღონდ ისეთი არა, “ხახა ამოგდებული” საჭირო და არა საჭირო კრიტიკას რომ იწყებს რომელიც საერთო ინტერესებიდან გამომდინარე კი არა, არამედ, საკუთარი ჯერ კიდევ ტრაკდაუდებელი პერსონის კარიერის წინწაწევისთვის ცდილობს.
რამდენიმე კვირის წინ საქართველოს პრეზიდენტის მიერ ლუკაშენკოსთვის “გამარჯვების” მოლოცვის შემდეგ მინდოდა დამეწერა, უფრო სწორედ იმ რეაქციაზე რომელიც ამ ქმედებას ოპოზიციურად განწყობილ წრეებში მოყვა. სამწუხაროდ ვერ ჩავუჯექი, მაგრამ ეს თემა ამ პოსტში მინდა მიმოვიხილო.
ვინც მიცნობს ეცოდნება რომ ნაციონალური მოძრაობის და ზოგადად საქართველოს პრეზიდენტის დიდ მხარდაჭერად ვერ ჩავითვლები, მაგრამ ამ შემთხვევაში მის გადაწყვეტილებას სწორად მივიჩნევ. არა ჩემი პოზიციის, არამედ ზოგადად საქართველოს მოქალაქეების აზრის გათვალისწინებით, კერძოდ “აფხაზეთის საკითხს” ვგულისხმობ.
საქართველოში აფხაზეთის თემა კვლავ მტკივნეულად აღიქმება, ზოგს ზღვაზე ჩასვლის ნოსტალგია ამოძრავებს, ზოგს სახლი დარჩა, ზოგს ამ ომში ახლობელი დაეღუპა, ზოგს უბრალოდ რუკაზე უფრო დიდი და არადაქუცმაცმებული საქართველოს ნახვა სურს.
მოკლედ, მიზეზები ბევრია, მაგრამ აფხაზეთი უმეტეს მოსახლეობას კვლავ უნდა და თუ ვინმე განაცხადებს “დავივწყოთ აფხაზეთი” ის მყისვე ერის მოღალატედ ჩაითვლება.
გასაგებია, რომ მიხეილ სააკაშვილმა ლუკაშენკოს გამარჯვება ამ აზრის გათვალისწინებით მიულოცა, ამიტომაც იმ ადამიანების კრიტიკა რომლებსაც აფხაზეთის ხილვა საქართველოს ფარგლებს გარეთ არ სურს, მე პირადად ალოგიკურად მეჩვენება.
მოდით, მაშინ ავირჩიოთ პრიორიტეტები, რა გვინდა, რა უფრო, რა ნაკლებად? გვინდა ტერიტორიული მთლიანობა, თუნდაც არადემოკრატიული სახელმფწიოების მეთაურებისთვის მოლოცვის გზით, თუ გვირჩევნია დემოკრატიულ იდეალებს ვეზიაროთ, ოღონდ გარკვეულ ფასად.
ყველაფერი ერთად შეუძლებელია, ამიტომაც რაღაცის მისაღებად რაღაც უნდა დავთმოთ. ამიტომაც, მოდით ვიაზროვნოთ და გარეთ უამინდობას მაინცდამაინც სააკაშვილს ნუ დავაბრალებთ.
საერთოდ, თითოეული ჩვენ
